یکی از شایع ترین بیماری های مفاصل، آتروز است که بسیاری از افراد با کهولت سن، آن را تجربه می کنند. آرتروز زمانی رخ می‌دهد که غضروف های بین استخوان های مفصل دچار ساییدگی شود و از بین برود. در واقع غضروف یک بافت انعطاف‌پذیر سخت است که به حرکت مفاصل کمک می‌کند، با تخریب غضروف، استخوان‌ها در هنگام حرکت، به ‌روی هم یا بر روی ماهیچه‌ها کشیده می‌شوند. در نتیجه، شخص علائمی، مانند درد، تورم و کاهش دامنه‌ی حرکت مفصل را تجربه می‌کند. احتمال ابتلا به آرتروز، با افزایش سن، چاقی و سابقه آسیب مفصلی افزایش پیدا می‌کند.تزریق ارتوکین و پلاکت از روش های موثر درمان آرتروز بخصوص آرتروز زانو هست.

تفاوت بین پی آر پی و ارتوکین زانو

اشاره کردیم که ارتوکین تراپی شباهت زیادی با پلاسمای غنی از پلاکت یا PRP دارد. اما شاید برایتان سوال باشد که این دو روش چه تفاوت هایی باهم دارند؟ در پاسخ به این سوال باید بگوییم هر دو روش ارتوکین  و PRP، با گرفتن خون از بیمار و جداسازی  به منظور غلظت بخشیدن به مواد التیام بخش مفصل، شروع می شود.  در PRP غالباً پلاکت فعال می‌شود و موادی در بافت و یا مفصل ترشح می کند ، در حالیکه که در روش ارتوکین تراپی، فقط از ترکیباتی پروتینی موجود درخون بیمار استفاده می شود.

اگر درمان با PRP را انتخاب کنید، هر بار که به کلینیک مراجعه می‌کنید، معمولاً نمونه خون جدیدی از شما گرفته می‌شود. هرچند خون گرفتن عمل نسبتاً بدون دردی است، بسیاری از بیماران ترجیح می‌دهند که خون گرفتن حتی‌الامکان کمتر انجام شود که در ارتوکین یک بار خون گرفته می شود. به علاوه میزان  پروتئین های مؤثر تولید شده در روش ارتوکین تراپی، چهار برابر پی آر پی است. وجود پروتئین های رشد بیشتر، باعث می‌شود که نتایج ارتوکین تراپی موثرتر و سریع‌تر از پی آر پی باشد.